سلام رفقا، به میکرواپیزود چهارم از پادکست گوزن، خوش اومدین. من سهیل اشراق هستم، میزبان شما و گوینده‌ی این برنامه؛ اینجا هم پادکست گوزنه، جایی که توش قراره پازل شخصیت رو با شما حل کنم. در این مسیر قصد دارم تا شخصیت ایده‌آل رو از ابعاد مختلف بررسی کنم و راهکارهایی هم برای ایجاد همچین شخصیتی ارایه بدم. برای رسیدن به این مقصود از علم روانشناسی کمک میگیرم و سعی میکنم تا با استفاده از نظریه‌های مختلف، تیکه‌های این جورچین رو سر جاش قرار بدم. پادکست گوزن جست و جویی برای یافتن پاسخ این سواله که: گوزن بودن یعنی چی و چطور میشه گوزن شد؟
تو میکرواپیزود چهارم، مقاله‌ای داریم با عنوان Physical activity is associated with lower long-term incidence of anxiety in a population-based, large-scale study که ترجمه‌ش میشه «فعالیت جسمانی با بروز پایینتر اضطراب در بلندمدت، در یک مطالعه‌ی جمعیت محور با مقیاس بزرگ ارتباط دارد». این مقاله توسط مارتینا سوِنسون، لنا براندین، سوفی اِرهارت، اولف هالمارکر، استفن جیمز و توماس دایربورگ تهیه شده و در سال 2021 تو ژورنال frontiers in psychiatry منتشر شده. خب، بریم ببینیم که قضیه چیه.
اختلالات اضطرابی مشکلات روانی رایجی هستن؛ تخمین زده شده که در حال حاضر 10 درصد جمعیت کل دنیا درگیر اختلالات اضطرابی ان و همچنین زنها دوبرابر مردها بهش دچار میشن. شروع این اختلالات از اوایل زندگی، در حین خردسالی، نوجوونی، و یا اوایل جوونیه. علاوه بر این، کاموربیدیتی یا ابتلای همزمانش با افسردگی یا بیماریهای روانی دیگه هم رایجه. چندتا گزارش تحقیقاتی، سلامت جسمانی ضعیفتر و امید به زندگی پایینتر رو تو بیماران اختلالات اضطرابی آشکار کردن. متاسفانه، نیمی ازین بیماران وقتی با مداخلات دست اول مثل داروهای(اس اس آر آی) یا درمانهای رفتاری شناختی درمان میشن، تسکین سمپتومی کافی پیدا نمیکنن.
فعالیت جسمی به عنوان یه راهبرد امیدوارکننده برای کاهش اضطراب، هم برای پیشگیری از بیماری و هم برای درمان سمپتومها معرفی شده. علاوه بر اینها، افزایش فعالیت جسمی میتونه سلامت جسمی رو تو این افراد بهبود بده و درنتیجه ابتلای همزمان با بیماریهای دیگه رو کم کنه و امید به زندگیشون رو هم افزایش بده. اثر دوز ورزش یا سطح تناسب جسمی روی ایجاد اضطراب کمتر پژوهش شده. فراتر ازون، هنوز مشخص نیس که آیا فعالیت و تناسب جسمی روی ایجاد اضطراب در زنان و مردان به طور برابری اثر میذاره یا نه. درواقع، چندین مطالعه نشون دادن که فعالیت جسمی ممکنه روی سطوح اضطراب در زنان و مردان به طور متفاوتی اثر بذاره.
در نقطه ی مقابل، مطالعاتی نشون میدن که فعالیت جسمی ممکنه اصلا سمپتومهای اضطراب رو کاهش نده، یا اینکه حداقل به اندازه ی دارودرمانی موثر نباشه. علاوه بر این، استدلال شده که ارتباط بین فعالیت جسمی بالا و ریسک پایینتر اضطراب، ممکنه حاصل علیت معکوس باشه؛ به این معنی که علت و معلول برعکس فهمیده شده. مثلا، سمپتومهای اضطرابِ قبل از تشخیص ممکنه از شرکت کردن افراد آسیب پذیر در فعالیت جسمی جلوگیری کنه؛ ینی درواقع این کاهش فعالیت جسمی نبوده که منجر به اضطراب بیشتر شده، بلکه خود سمپتومهای اضطراب از قبل حضور داشتن و باعث کم شدن فعالیت جسمی فرد شدن. میدونیم که بیماران تشخیص داده شده به اضطراب، فعالیت کمتری نسبت به گروه های سالم دارن و تو متاآنالیزی که روی بیماران روانپزشکی انجام شده، استرس به عنوان مانع بزرگی برای شرکت کردن در ورزش نشون داده شده. ولی چون بیشتر این مطالعات مقطعی هستن، به سختی میشه درمورد رابطه ی علیتی بین فعالیت جسمی و اضطراب نتیجه ای گرفت.
هدف محققای این مقاله، تحقیق درمورد رابطه ی بین سبک زندگیِ فعال جسمی و ایجاد اضطراب در آینده در مردان و زنان به طور جداگونه هست که با استفاده از مطالعه ی همگروهی جمعیت محور به همراه چشم انداز بلندمدت انجام شده. علاوه بر این، محققا اثر سطح تناسب جسمی به عنوان نماینده ی دوز ورزش بر اضطراب رو پژوهش کردن. اونا اسکیبازهای های بزرگترین مسابقه ی اسکی بین کشوری با مسافت طولانی 30 تا 90 کیلومتر (مسابقه ی واسالوپت) رو با افراد معمولی مقایسه کردن، و سرجمع 395،369 نفر با پیگیری 21 ساله رو شامل شدن. تا جایی که میدونیم، ارتباط بین سبک زندگی فعال جسمی و ایجاد اضطراب تا به حال در چنین جمعیت مطالعاتی بزرگی که شامل مردان و زنان به همراه پیگیری بلندمدت باشه، بررسی نشده.
جمعیت مطالعه شامل تمام سوئدیهاییه که در مسابقه ی اسکی واسالوپت بین سالهای 1989 تا 2010 شرکت کردن، به همراه سوئدیهای عادی یا غیراسکیباز که به لحاظ تعداد منطبق شدن. بطور کلی، اسکیبازهای سوئدیِ واسالوپت در مقایسه با جمعیت عمومیِ سوئد فعالیت جسمی بیشتری دارن، کمتر سیگار میکشن، رژیم غذایی سالمتری دارن، و از نرخ مرگ و میر پایینتری برخوردارن. افرادی با بیماریهای شدید (مثل سرطان، بیماری عصبی مزمن، زوال عقل، یا بیماری قلبی و ریوی) از مطالعه خارج شدن تا سوگیری ناشی از ناتوانی در شرکت تو مسابقه بخاطر سلامت جسمی ضعیف رو کاهش بدن.
علاوه بر شرکت کننده های مسابقه اسکی، اسکیبازها بر مبنای زمان پایانشون در مسابقه تو سه طبقه ی 100-150 درصد، 150-200 درصد، و بیشتر از 200 درصدِ زمان پایانِ برنده ی اون مسابقه برای هر جنس ثبت شدن. تحلیل زمان پایان مسابقه به عنوان معیاری از تناسب جسمی و نماینده ای برای دوزهای ورزشی استفاده شدن. اطلاعات تاریخ تولد، جنس، و سطح تحصیلات هم از دفاتر ثبت اسناد سوئد استخراج شدن.
اما نتایج این مطالعه چی بود؟ محققا فهمیدن که داشتن یه سبک زندگی فعال جسمی (مثل اسکیباز بودن) با حدود 60 درصد ریسک پایینتر ایجاد اضطراب در مقایسه با افراد معمولی در ارتباطه. آقا بذارین یه بار دیگه اینو تکرار کنم، داشتن یه سبک زندگی ورزشی با 60 درصد ریسک پایینتر اضطراب درارتباطه؛ این رقم به طرز معجزه آسایی بالاست، ینی حتی ترکیب رواندرمانی و دارودرمانی هم شاید نتونه مثل ورزش، چنین اثر مثبتی روی کاهش اضطراب بذاره. محققا تمام شرکت کننده هایی که تو 5 سال اولیه ی بعد از ورود به مطالعه به اختلالات اضطرابی تشخیص داده شدن، رو از مطالعه خارج کردن؛ ولی نتایج همچنان یکسان باقی موند.
محققا نتونستن مکانیزمهای احتمالی اثرات ورزش بر ایجاد اضطراب رو در این مطالعه پژوهش کنن. با این حال، چندید مطالعه تلاش کردن تا این قضیه رو شفاف کنن. توانایی فعالیت جسمی توی درگیر کردن ذهن و پرت کردن حواس از افکار اضطراب آور میتونه دلیل چنین اثر سودمندی باشه. نکته ی جالبی که تو مطالعات نشون داده شده، اینه که وقتی موشها رو درگیر شرایط ناراحت کننده و انزجارآوری کردن، جسم مخطط توی مغز موشها، گیرنده های دوپامینی دی2 رو فعال کرد که منجر به اسیب پذیری دربرابر استرس میشن. ولی اگه همون موشها در حین تجربه ی ناراحتی و انزجار، مشغول فعالیت جسمی بشن، گیرنده های دوپامینی دی1 در اونها فعال میشن که منجر به دادن پاداش و افزایش تاب آوری دربرابر استرس میشن. فراتر ازین، بسیاری از بیماران با اختلالات اضطرابی، پاسخ کورتیزولی غیرعادی ای بعد از تجربه ی استرس نشون میدن، ولی ازون طرف افرادی که تناسب قلبی عروقی بیشتری دارن یا قبل از قرار گرفتن در معرض استرس فعالیت جسمی داشتن، پاسخ کورتیزولی پایینتری دارن. ورزش همچنین تحریک کننده ی تولید پروتئینی به نام عامل رشد نوروتروپیک مشتق شده از مغزه که به اختصار بهش (BDNF) میگن. میزان BDNF در بیمارانی با اختلالات اضطرابی پایینه و سطوح بالای BDNF با کم شدن اضطراب تو موشهای فعال درارتباطه. این هم جالبه که، ترشح BDNF تو ورزش براساس چندریختگی ژنی و جنس متغیره، طوریکه زنان افزایش کمتری تو BDNF در ورزش رو از خودشون نشون میدن.
وقتی اثر زمان پایان مسابقه ی اسکی به عنوان نماینده ی تناسب جسمی یا دوز ورزشی تحلیل شد، محققا تفاوتهایی رو بین مردان و زنان در ایجاد اضطراب پیدا کردن. بین اسکیبازهای مرد، زمان پایان مسابقه اثر مهمی روی ریسک ایجاد اضطراب نداشت. با این حال، بین زنان، اسکیبازی سرعتی با ریسک بالاتر ایجاد اضطراب مرتبط بود. ازون مهمتر، بروز تجمعی اختلالات اضطرابی تو زنان اسکیباز سرعتی همچنان کمتر از زنان عادی یا غیراسکیباز بوده. معنیش اینه که، زنان ورزشکار حرفه ای (مثل اسکیبازهای سرعتی) همچنان از یک سبک زندگی فعال از نظر جسمی سود میبرن، اما اگه دوز ورزش مقداری ملایمتر باشه، این سودمندی افزایش پیدا میکنه.
اگرچه این مطالعه دلیل ارتباط اسکیبازی سرعتی با ریسک بالاتر ایجاد اضطراب در زنان رو پژوهش نکرده، اما چند دلیل احتمالی برای این قضیه مطرح شده. مثلا این پدیده ممکنه بخاطر تفاوتهایی در پاسخ فیزیولوژیک به ورزش بوده باشه، ازین نظر که زنان استرس و فرسودگی بیشتری در ورزش شدید گزارش میدن. اَستالوس و همکاران پیشنهاد دادن که میزان بهینه ی فعالیت جسمی سودمند در مردان شدید ولی در زنان ملایمتره. با این حال، مطالعه ی دیگه ای اثر سودمند ورزش شدید بر اضطراب رو در زنان ورزشکار حرفه ای نشون داده. یه توضیح احتمالی برای ریسک بالاتر اضطراب درمیان زنان اسکیباز سرعتی اینه که عوامل روانشناختی دیگه ای که مرتبط با اضطراب هستن، ممکنه در زنان اسکیباز حرفه ای فراوون تر باشن. مثلا، اضطراب ظاهر بدن درمیان ورزشکاران زن رایجتره. علاوه بر این، ادراک فرد از تناسب جسمی خودش ممکنه بیشتر نشوندهنده ی اضطرابش باشه تا نشوندهنده ی سطح تناسب جسمی واقعیش. این عوامل تو این مطالعه پژوهش نشدن، اما مشخص شده که دوندگان زنی که اضطراب ظاهر بدن توشون زیادتره، ریسک بالاتری از وابستگی به ورزش نشون میدن. درنتیجه، عوامل روانشناختی ممکنه تو بعضی زنای اسکیباز حرفه ای باعث ایجاد سطح بالای ورزش بشه و این ممکنه دلیل ریسک بالاتر اضطرابشون باشه. درنتیجه، رابطه ی بین سمپتومهای اضطراب و رفتار ورزشی تو زنا میتونه خطی نباشه. با اینکه بسیاری از مطالعات نشون دادن که اضطراب ممکنه جلوی مردم رو از شرکت در فعالیت جسمی بگیره، همچنین محتمله که سمپتومهای اضطراب باعث بشه یه سری افراد رفتارهای ورزشی شدیدتری بکار ببندن و این ممکنه در زنان زیادتر باشه. درنتیجه عملکرد جسمی بالا در این زنان ممکنه خودش سمپتومی از اضطراب باشه جای اینکه ایجادکننده ی اضطراب باشه. ازین مهمتر، اگه افراد تشخیص داده شده به اختلالات اضطراب تو 5 سال اولیه ی بعد از ورود به مطالعه، از گروه شرکت کننده ها خارج بشن، ارتباط بین اسکیبازی سرعتی و ریسک بالاتر اختلالات اضطرابی در زنان کمرنگ میشه. این نشون میده که این ارتباط ممکنه تا حدی توسط علیت معکوس ایجاد شده باشه.
پس بطور خلاصه، این مطالعه تاثیر سبک زندگی فعال جسمی رو بر ایجاد اضطراب در جمعیتی با 395،369 نفر در یک بازه ی 21 ساله بررسی کرد. محققا فهمیدن که داشتن سبک زندگی فعال جسمی با ریسک بسیار پایینتر ایجاد اضطراب هم در میان زنان و هم در میان مردان مرتبطه. با این حال بنظر میاد که شدت بهینه ی ورزش در زنان برای کاهش اضطراب بهتره نسبت به مردان یه مقداری ملایمتر باشه.
خب، اینم از مقاله‌ی امروز. دمتون گرم که تا اینجا منو همراهی کردین و شنونده‌ی اين قسمت بودين.
اگر ازین برنامه خوشتون اومده، حتما به دوستاتون معرفی کنید و با بقیه به اشتراک بذاریدش. میتونید از طریق مجموعه لینکهای دسترسی توی دسکریپشن و یا با آیدی انگلیسی (gavaznpodcast) پیدامون کنید. پادکست گوزن رو میتونید توی یوتیوب، اپل پادکستز، گوگل پادکستز، کست باکس، و سایر اپلیکیشنهای پادگیر سابسکرایب کنید.
یادتون نره که صفحه‌ی اینستاگرام پادکست گوزن رو برای اطلاع‌رسانی‌های آینده فالوو داشته باشید و واسه دریافت فایل‌های تکمیلی و موردنیازِ هر قسمت توی کانال تلگرام پادکست گوزن جوین بشید. از طریق وبسایت پادکست گوزن با آدرس gavaznpodcast.com میتونید به متن اپیزودها دسترسی داشته باشید و از مطالب بلاگ هم بهره مند بشید. نظرات خودتون رو هم حتما تو بخش کامنتها با من درمیون بذارین. در آخر هم یادتون نره که اپیزودهای جدید یک‌ام هر ماه، و میکرواپیزودهای جدید پونزده‌ام هر ماه، توی جیباتونه؛ پس از دستشون ندید. حرف دیگه‌ای باقی نمیمونه، تا میکرواپیزود بعدی، فعلا.
لینکهای دسترسی به پادکست:
https://gavaznpodcast.com/links
